پکن خواهان المپیک زمستانی بود. تمام چیزی که نیاز داشت برف بود.

راز ناسازگار با محیط زیست ورزش های زمستانی این است که بسیاری از مسابقات روی برف مصنوعی برگزار می شود. سرمایه کم‌آب چین باید تلاش زیادی می‌کرد تا بتواند از آن بهره‌مند شود.

فوریه 5، 2022

پکن – چین برای میزبانی بازی های المپیک زمستانی 2022 کوه ها را جابه جا نکرد. اما بستر خشک شده رودخانه را جاری کرد، آب را از یک مخزن کلیدی که پکن را تامین می‌کرد منحرف کرد و صدها کشاورز و خانواده‌هایشان را اسکان داد، همه اینها برای تغذیه یکی از گسترده‌ترین عملیات برف‌سازی در تاریخ بازی‌ها.

این همان چیزی است که کمیته بین المللی المپیک تصمیم می گیرد بازی های زمستانی را به مکانی بیاورد که تقریباً به طور کامل فاقد یکی از عناصر اصلی ورزش های زمستانی است: برف. علاوه بر این، پکن و کوه های مجاور آن نیز آب زیادی برای ساختن نوع مصنوعی نداشتند.

برف ماشینی برای چندین دهه نقش مهمی در ورزش های زمستانی داشته است، حتی در مکان های برفی مانند نروژ، سوئیس و کلرادو. در نسخه پکن از بازی‌های زمستانی، مسابقاتی که این آخر هفته آغاز می‌شود، برای اولین بار تقریباً به طور کامل روی برف مصنوعی برگزار می‌شود که نیاز به عملیات برف‌سازی و مدیریت آب المپیک در مقیاس عظیم دارد و واقعیت ورزش‌های برفی را در همه جا پیش‌بینی می‌کند. با گرم شدن سیاره

در کوه‌هایی که مسابقات آلپاین در آن برگزار می‌شود، که هیچ اسکی تفریحی ندارند، نوارهای سفید باریکی که از کیلومترها دورتر قابل مشاهده هستند، اکنون از میان کوه‌های قهوه‌ای بریده می‌شوند.

مقامات پکن اصرار دارند که تولید برف برای بازی‌ها به منابع آب محلی که برای همگام شدن با خواسته‌های شهر تلاش کرده‌اند فشار وارد نمی‌کند. اما سرمایه‌گذاری عظیم چین در برف‌سازی بخشی از تلاش‌های بزرگ‌تر برای تبدیل کوه‌های خشک نزدیک پکن به یک مرکز دائمی اسکی و اسنوبرد است، پروژه‌ای که می‌تواند با چالش‌هایی مواجه شود زیرا تغییرات آب و هوایی الگوهای بارندگی و خشکسالی را تغییر می‌دهد.

در سرتاسر جهان، راز غیردوستانه رقابت‌های اسکی و اسنوبورد با محیط‌زیست این است که از آنجایی که برف طبیعی کمتر قابل اعتماد می‌شود، تقریباً همیشه در نوع مصنوعی برگزار می‌شود. همانطور که سیاره به گرم شدن ادامه می دهد، برف ماشینی نقش مهمی در تضمین یک زمین بازی ثابت و با کالیبر بالا خواهد داشت.

مایکل مایر، مدیر آسیایی تکنوآلپین، شرکت ایتالیایی مسئول برف‌سازی برای بازی‌های پکن و در شش المپیک زمستانی قبلی، گفت: «اکنون نمی‌توان ورزش‌های زمستانی را بدون برف‌های دست‌ساز انجام داد.

چیزی که پکن را از بسیاری از مکان‌های گذشته متمایز می‌کند، ذخایر کم آب آن است، چه برای برف‌سازی و چه برای هر چیز دیگری. در طول چند دهه گذشته، توسعه سریع آب های زیرزمینی پکن را کاهش داده است. جولای و آگوست اغلب باران‌های شدیدی را به همراه دارند، اما شهر و کوه‌های اطراف آن در زمستان فقط بارش‌های بارانی دارند: طبق داده‌های یک ایستگاه هواشناسی در نزدیکی مکان‌های المپیک، در دهه‌های اخیر به‌طور میانگین کمتر از 2.5 اینچ در هر فصل.

در سال 2017، آخرین سالی که ارقام بین‌المللی برای آن در دسترس است، پکن تنها به همان اندازه منابع آب شیرین به ازای هر ساکن – 36000 گالن – به اندازه کشور آفریقای غربی نیجر در حاشیه صحرا داشت. Zhangjiakou، شهری در 100 مایلی شمال غربی پایتخت که میزبان برخی از رویدادهای اسکی و اسنوبورد خواهد بود، 83000 گالن به ازای هر ساکن داشت که با جیبوتی در شاخ آفریقا قابل مقایسه است.

در مقابل، ایالات متحده 2.3 میلیون گالن برای هر نفر داشت. کشورهایی که کمتر از 260000 گالن منابع آب شیرین برای هر نفر دارند، کم آب محسوب می شوند.

فلوریان حجزری که به مدت چهار سال در چین بوده و بر پروژه برف‌سازی تکنوآلپین نظارت می‌کند، گفت که به محض دیدن چشم‌انداز مناطق مسابقات المپیک متوجه بزرگی وظیفه خود شده است.

او گفت: “درختان و پوشش گیاهی وجود دارد، اما مانند یک جنگل آلپ نیست: این گیاه برای آب و هوای خشک تر است.” برف می بارد، اما برای مسابقات کافی نیست.

قبل از اینکه TechnoAlpin بتواند پمپ ها را نصب کند و بیش از 40 مایل لوله بسازد، با هزینه ای نزدیک به 60 میلیون دلار، مقامات چینی ابتدا باید چگونگی رساندن آب کافی به کوه ها را بیابند.

چه مقدار آب؟ به گفته تکنوآلپین، تقریباً یک میلیون متر مکعب برای پر کردن 400 استخر در اندازه المپیک کافی است. و این فقط برای شروع بازی ها است. احتمالاً با برگزاری مسابقات برف بیشتر و آب بیشتر مورد نیاز خواهد بود.

برای جمع آوری همه اینها، مقامات چینی ایستگاه های پمپاژ برای انتقال آب از مخازن کیلومترها دورتر ساخته اند.

به گفته یک روزنامه دولتی، پکن آب را از مخزن بایهبائو این شهر به رودخانه گویشوئی هدایت کرده است، رودخانه ای که در نزدیکی منطقه المپیک جریان دارد اما مدت هاست که بیشتر در زمستان خشک شده است. پیش از این، Baihebao اساساً مخزن Miyun، یکی از بزرگترین ذخیره‌های آب تمیز برای خانوارهای پکن را تامین می‌کرد.

مقامات در Zhangjiakou – که به نوعی شبیه به “جونگ جاه کو” تلفظ می شود – آبیاری ده ها هزار هکتار را برای حفظ آب های زیرزمینی متوقف کرده اند و کشاورزانی را که در منطقه مسابقات المپیک فعلی زندگی می کردند در آپارتمان های بلند اسکان داده اند.

چین مدرن در حال حاضر با پروژه های عظیم آب غریبه شده است. بزرگترین تلاش آن برای کاهش مشکلات آبی پکن قبل از بازی های المپیک آغاز شد: مجموعه ای عظیم از آبراه ها که تریلیون ها گالن آب را در سال از جنوب مرطوب این کشور به شمال تشنه آن منتقل می کند. صدها هزار نفر از روستاییان برای باز کردن کانال‌ها جابه‌جا شدند. آب حاصل از این پروژه یک ششم از منابع آب پکن را در سال 2020 به خود اختصاص داد.

در حالی که دولت چین در سال‌های اخیر پیشرفت‌هایی در زمینه مسائل آب داشته است، دانشمندان و کارشناسان محیط زیست می‌گویند که پایتخت نمی‌تواند روی موفقیت‌های خود استراحت کند.

Ximing Cai، استاد مهندسی منابع آب در دانشگاه Illinois Urbana-Champaign می گوید: «آنها هنوز باید کارهای بیشتری در زمینه حفظ آب، افزایش کارایی مصرف آب و تضمین عدالت اجتماعی در تخصیص آب انجام دهند. او گفت که اگر بازی‌های المپیک به توسعه اقتصادی در تپه‌های نزدیک پکن منجر شود، «استفاده از آب مرتبط با آن باید با وثیقه برنامه‌ریزی شود».

اما تغییرات اقلیمی می‌تواند نیاز شمال چین به آب را عمیق‌تر کند و بر توانایی چین جنوبی برای تأمین آب تأثیر بگذارد. دانشمندان دریافته‌اند که موج‌های گرما و سیل‌های شدید اخیر در چین به دلیل تغییرات آب و هوایی ناشی از انسان، بسیار بیشتر احتمال دارد رخ دهد.

ژنگ گوگوانگ، مقام ارشد هواشناسی در آن زمان، در سال 2015 با اشاره به پروژه انتقال جنوب به شمال به یک مجله حزب کمونیست گفت: “در پس زمینه گرم شدن کره زمین، خطرات پروژه های زیرساختی بزرگ در چین در حال افزایش است.”

مقامات چینی می گویند که آنها تأثیر برف سازی را محدود می کنند، به ویژه به این دلیل که برف ساخته شده پس از ذوب شدن جمع آوری می شود تا بتوان از آن دوباره استفاده کرد.

اما دانشمندانی که برف‌سازی را مطالعه می‌کنند دریافته‌اند که بخشی از آب پس از انفجار از یک توپ، تبخیر می‌شود، اما قبل از اینکه تبدیل به پوسته شود. برخی از پوسته ها توسط باد از بین می روند. برخی از قطرات به طور کامل منجمد نمی شوند و در نهایت به زمین می ریزند.

دو محقق در سوئیس، توماس گرونوالد و فابیان ولفسپگرگر، آزمایش‌هایی را در یک پیست اسکی در نزدیکی داووس انجام دادند و دریافتند که 35 درصد از آب مورد استفاده برای برف‌سازی در این راه‌ها از بین می‌رود. (البته آبی که به داخل زمین نفوذ می کند به طور کامل از بین نمی رود. به پر کردن آب های زیرزمینی کمک می کند.)

با این حال، Wolfsperger گفت: «قطعاً ساخت یک هاب اسکی در نزدیکی مکانی کم‌آب مانند پکن دوستدار محیط‌زیست نیست». “اما ورزش های زمستانی به طور کلی هرگز اینطور نبوده است.”

تحقیقات دیگر نشان داده است که پیست های اسکی مصنوعی بدون توجه به نوع برفی که استفاده می کنند، می توانند خاک را فرسایش دهند و پوشش گیاهی را تخریب کنند.

برای اسکی بازان و اسنوبورد سواران، رقابت کاملاً روی برف ماشینی همه چیز را در مورد نحوه آماده شدن آنها برای المپیک، بزرگترین رویداد زندگی بیشترشان، از مومی که برای افزایش سرعت استفاده می کنند تا تمرین برای خطر بالای سطحی باریک تر، تغییر می دهد. . به گفته ورزشکاران، در هوای گرم تر، سطوح برفی ساخته شده توسط انسان سریعتر از سطوح ساخته شده از برف طبیعی تجزیه می شوند.

جسی دیگینز، دارنده مدال طلا در کراس کانتری در سال 2018 که به یک فعال تغییرات آب و هوایی تبدیل شده است، گفت: “این اولین بار نیست که ما روی برف مصنوعی مسابقه می دهیم و متأسفانه به نظر نمی رسد که آخرین بار باشد.” در سالهای اخیر.

او گفت: «سخت‌تر و یخ‌زده‌تر است و با آب و هوای متفاوت تغییر شکل می‌دهد. «و چون سریع‌تر است، برخی از سراشیبی‌ها وقتی سوار می‌شوید سریع‌تر اسکی می‌کنند. این می‌تواند مسیر را خطرناک‌تر کند – نمی‌خواهم بگویم – اما از نظر فهمیدن اینکه چگونه می‌خواهید در گوشه‌ها حرکت کنید، پیچیده‌تر شود.

با این حال، تحت شرایط خاصی، مانند دمای بسیار سرد مورد انتظار در چین، اسکی‌بازان آلپاین گاهی اوقات برف مصنوعی را ترجیح می‌دهند، زیرا تکنسین‌ها می‌توانند پوسته‌های مرطوب تولید کنند که در سطح صاف و سختی که ترجیح می‌دهند منجمد شوند.

تراویس گانونگ، آمریکایی که در مسابقات سرعت تخصص دارد، گفت: “این متراکم تر است.” واقعاً پوسته پوسته نمی شود و وقتی مرتب می شود بسته بندی بیشتری پیدا می کند. خیلی خوب می نشیند و خیلی یکنواخت می شود. در واقع این طوری است که ما آن را دوست داریم.»

کیت برادشر گزارش کمک کرد